TOP 10 drzew liściastych do ogrodu

Ogród bez drzew – zwłaszcza liściastych – nie pokazywałby w pełni swojej krasy. To podstawowa grupa roślin, która umożliwia uzyskanie ważnego dla strony wizualnej efektu piętrowości. Drzewa są uprawiane na żywopłoty, zasłaniają niezbyt atrakcyjne ściany (czy inne miejsca), dają schronienie (a nierzadko także pokarm) dzikim zwierzętom. Te najbardziej dekoracyjne i oryginalne warto sadzić jako solitery – w wyeksponowanych miejscach w ogrodzie. Dobrze prezentują się na trawniku, od strony frontowej ogrodu, jako dekoracje zbiorników wodnych lub innych elementów.

Najpiękniejsze drzewa do ogrodu

Ranking najpiękniejszych drzew to rzecz subiektywna – każdy może mieć własne preferencje w tym temacie. Poniżej przestawiliśmy zestawienie gatunków, które w pewien sposób się wyróżniają i

Judaszowiec kanadyjski (Cercis canadensis)

To drzewo o charakterystycznej parasolowatej koronie. Osiąga nieduże rozmiary – do 6-8 m wysokości. Jego zaletą jest intensywne kwitnienie wiosną (IV-V). Różowe kwiaty zebrane w pęczki pokrywają całą koronę. Liście rozwijają się po kwitnieniu.

Wymagania i uprawa:
Judaszowiec powinno się sadzić w miejscach mocno nasłonecznionych (wtedy obficie kwitnie), osłoniętych od wiatru. Lubi gleby żyzne, próchnicze, przepuszczalne. Znosi krótkotrwałe susze. Młode okazy należy chronić przed mrozem, starsze są wystarczająco mrozoodporne. Wiosenne przymrozki mogą jednak uszkadzać kwiaty. Od wiosny do lata drzewa warto 2-3 krotnie dokarmić nawozami wieloskładnikowymi. Gatunek nie lubi cięcia.

Brzoza papierowa (Betula papyrifera)

Brzoza papierowa w porównaniu z brodawkowatą wytwarza jaśniejszą, często mlecznobiałą korę, niekiedy łuszczącą się płatami. Gatunek wykazuje tendencję do wykształcania kilku pni. Drzewo dorasta do 20 m wysokości. Posiada duże (do 10 cm długości), jajowate liście.

Wymagania i uprawa:
Drzewo lubi stanowiska słoneczne. Nie ma dużych wymagań siedliskowych – znosi warunki miejskie i słabsze typy podłoży. Lubi jednak gleby żyzne i umiarkowanie wilgotne (dlatego często uprawia się ją przy zbiornikach wodnych). Jest odporne na mróz. Wadą gatunku jest obfite pylenie.

Surmia wielkokwiatowa (Catalpa speciosa)

Drzewo dorasta w Polsce do 15 m wysokości. Wyróżniają go ogromne, sercowate liście (nawet do 30 cm długości). Surmia ponadto efektownie kwitnie wytwarzając białe, kielichowate, intensywnie pachnące kwiaty zebrane w długie kwiatostany. Termin kwitnienia: czerwiec – lipiec. Roślina odstrasza komary.

Wymagania i uprawa:
Surmię powinno się sadzić w miejscach słonecznych, ciepłych osłoniętych od wiatru. Młode okazy należy przed nadejściem mrozów osłaniać. Preferuje gleby stosunkowo lekkie, przepuszczalne, ale zasobne w składniki pokarmowe. Dlatego uprawiane okazy warto wiosną zasilić nawozem wolnodziałającym. Nie lubi podłoży ciężkich i podmokłych. Nie wymaga szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych.

Błotnia leśna (krąża leśna) (Nyssa sylvatica)

Błotnia osiąga do 25m wysokości. Jej ozdobą są duże (5-15cm długości), jajowate liście, jesienią przebarwiające się na żółto, pomarańczowo, czerwono i brązowo. Kwiaty są drobne, mało dekoracyjne. Po kwitnieniu zawiązuje czerwone, okrągłe, jadalne owoce (w Polsce owocuje rzadko). W Ameryce Północnej to ważny gatunek miododajny.

Wymagania i uprawa:
Drzewo może rosnąć na stanowiskach słonecznych lub częściowo zacienionych. Jest całkowicie odporne na mróz. Preferuje podłoża żyzne, wilgotne lub podmokłe o kwaśnym odczynie (na wapiennych źle rośnie). Uprawiane w glebie przepuszczalnej wymaga podlewania w czasie susz. Błotnię wykorzystuje się do dekoracji zbiorników wodnych.

Głóg szkarłatny (Crataegus coccinea)

To jeden z najbardziej efektownych głogów uprawianych w Polsce. Jest ozdobny zarówno z wrębnych liści, białych kwiatów jak i dużych (ok 2cm średnicy) czerwonych, jadalnych owoców. Zwykle nie przekracza kilku metrów wysokości. Jest często spotykany w ogrodach, parkach i zieleni miejskiej.

Wymagania i uprawa:
Głóg szkarłatny warto uprawiać w miejscach dobrze oświetlonych – wtedy obficie kwitnie i owocuje. Lubi podłoża żyzne, przepuszczalne, wapienne. Znosi gorsze typy gleb. Można prowadzić go w formie dzikiej lub piennej. Gatunek jest wytrzymały na mróz, choroby i szkodniki. W czasie susz zaleca się go podlewać (zwłaszcza młode okazy).

Kasztanowiec czerwony (Aesculus carnea)

Drzewo osiąga do 15 m wysokości. Jest ozdobne zarówno z liści, kwiatów jak i owoców. W porównaniu z kasztanowcem zwyczajnym wytwarza mniejsze, sztywniejsze liście oraz różowe lub czerwone, wzniesione kwiatostany. Kwitnie nieco później (V-VI).

Wymagania i uprawa:
Kasztanowiec zwyczajny może rosnąć w miejscach słonecznych lub zacienionych. Nie ma szczególnych wymagań względem podłoża. Znosi warunki miejsce i zanieczyszczenie powietrza. Jest bardziej wrażliwy na mróz od kasztanowca zwyczajnego, dlatego młode okazy powinno się osłaniać. Sporadycznie można podawać mu wolnodziałające nawozy.

Glediczja trójcierniowa (Gleditsia triacanthos)

To niskie drzewo osiągające do 10 m wysokości. Wytwarza atrakcyjne, pierzastodzielne liście przebarwiające się na żółto. Kwiaty nie mają dużej wartości dekoracyjnej. Glediczja nabiera oryginalnego wyglądu po kwitnieniu – gdy zdobią ją długie (nawet do 40 cm), poskręcane owoce – strąki.

Wymagania i uprawa:
Roślina nie ma szczególnych wymagań. Lubi miejsca słoneczne, ale poradzi sobie także w półcieniu. Znosi różne typy gleb (chociaż preferuje podłoża wapienne, umiarkowanie suche). Toleruje zanieczyszczenie powietrza i zasolenie gleby. Nie powinno się jej uprawiać na stanowiskach, gdzie wieją silne wiatry (drzewo ma dość kruche gałęzie). Młode okazy warto przycinać tak, aby korona była jak najmniej rozłożysta.

Fot. iVerde Glediczja trójcierniowa [1] i grujecznik japoński [2]

Grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum)

Drzewo w Polsce osiąga zwykle 10-12 m wysokości. Ma stożkowaty albo walcowatą koronę, ale u tego gatunku często występuje wiele pni. Największą ozdobą są okrągłe bądź sercowate liście. Wiosną mają brunatnoczerwoną barwę, potem stają się zielone, aby jesienią z powrotem przebarwić się. Barwa zależy po części od stanowiska – w cieniu liście są jaśniejsze (kremowe lub łososiowe). Po opadnięciu wydzielają specyficzny karmelowy zapach.

Wymagania i uprawa:
Grujecznik warto sadzić na stanowiskach jasnych, ale nie bezpośrednio nasłonecznionych i osłoniętych. Starsze okazy są wytrzymałe na mróz, młode okazy trzeba osłaniać. W pierwszych latach uprawy drzewa warto dokarmiać nawozami wieloskładnikowymi. Nawożenie wpływa nie tylko na wzrost, ale także na wybarwienie liści.

Jarząb pospolity (jarzębina) (Sorbus aucuparia)

To jeden z najpiękniejszych gatunków spotykanych powszechnie w Polsce. Drzewo dorasta do kilkunastu metrów wysokości. Ozdobą są zarówno pierzaste liście jak i pomarańczowe owoce długo utrzymujące się na pędach. Szybko gubi liście (czasem nawet w sierpniu lub wrześniu). Warto zwrócić uwagę na formę płaczącą – odmianę 'Pendula'.

Wymagania i uprawa:
To wzorcowy przykład rośliny dla osób początkujących. Jarząb znosi różne warunki (od pełnego słońca po zacienienie) oraz różne typy gleb. Nie wymaga szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych. Znosi zanieczyszczenia powietrza, dlatego jest częstym widokiem w aglomeracjach miejskich.

Fot. iVerde Jarząb pospolity [1], klon strzępiastokory [2]

Klon strzępiastokory (Acer griseum)

To jeden z najbardziej oryginalnych klonów – można go traktować jako ciekawostkę dendrologiczną. Drzewo osiąga do 12 m wysokości. Wytwarza piękną korę (w odcieniach czerwieni i brązu), która efektownie łuszczy się.

Wymagania i uprawa:
Klon może rosnąć na stanowiskach słonecznych lub zacienionych. Toleruje różne typy gleb poza podmokłymi i wapiennymi. Preferuje jednak podłoża żyzne, próchnicze, umiarkowanie wilgotne. Starsze okazy są wystarczająco mrozoodporne, młode – przez kilka lat uprawy – warto na wszelki wypadek osłaniać.

Tekst: Michał Mazik, zdjęcie tytułowe: Deb Vadnais, WikimediaImages, Сергей Корчанов, Manfred Richter/Pixabay; Radomil/Wikimedia Commons; iVerde