Sternbergia żółta (Sternbergia lutea)

Sternbergia żółta (Sternbergia lutea) nazywana czasem żółtym zimowitem, należy do rodziny amarylkowatych (Amarylidaceae). Ojczyzną jej występowania jest obszar basenu Morza Śródziemnego.

To niewielka, dorastająca do 15 cm wysokości roślina cebulowa. wyglądem przypominająca krokusy. Cienkie (12 mm), równowąskie liście pojawiają się wraz z kwitnieniem lub już po zakończeniu kwitnienia. Są zimozielone.

Sternbergia żółta kwitnie pod koniec lata i jesienią, we wrześniu i październiku. Wytwarza lejkowate kwiaty o średnicy około 5 cm i charakterystycznej, żółtej barwie.

Cebula rośliny jest mała spłaszczona i ma brunatne łuski. Cała roślina jest trująca.

Wymagania i uprawa

Sternbergia żółta potrzebuje stanowisk słonecznych lub delikatnie półcienistych, osłoniętych i suchych. Preferuje gleby umiarkowanie suche, próchnicze, przepuszczalne, o pH jak najbardziej zbliżonym do obojętnego. Roślina nie jest w pełni mrozoodporna i w trakcie większych mrozów może ucierpieć, dlatego po przekwitnieniu warto ją dobrze okryć na zimę suchymi liśćmi lub gałęziami iglaków.

Cebulki sternbergii żółtej należy sadzić latem (lipiec-sierpień) co 10 cm.  Zwykle sternbergię przesadza się na nowe stanowiska co 3-4 lata i w tym czasie można ją dodatkowo rozmnożyć przez oddzielenie cebulek przybyszowych.

Zastosowanie

W ogrodzie sternbergia żółta znalazła zastosowanie jako ozdoba skalniaków. Z powodzeniem nadaje się również do obsadzania obrzeży rabat, trawników i chodników. Nadaje się do uprawy w pojemnikach – w chłodniejszych regionach Polski.

Tekst: Redakcja ZielonyOgródek, zdjęcia: PLAKLE/CC BY-SA 4.0/Link; Ettore Balocchi, Wallygrom; iBulb

Czy w opisie są wszystkie informacje, których szukałaś/-eś? Daj znać w komentarzu!