Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum)

Wawrzynek wilczełyko jest niezbyt wysokim krzewem dorastającym do 1,5 m wysokości, o odstających, dość sztywnych, lśniących gałązkach. Przeważnie kwitnie w marcu i kwietniu, ale czasem już w lutym.

Obok leszczyny jest to najwcześniej kwitnący krzew. Należy do nielicznej grupy roślin, które zakwitają przed wypuszczeniem liści. Kwiaty są białe lub różowe, wonne, o zapachu przypominającym woń hiacyntów. Zapach odczuwalny jest z odległości kilkudziesięciu metrów. W czerwcu i lipcu dojrzewają jaskrawoczerwone bądź żółte owoce wielkości grochu.

Odmiany:

• ‘Alba’ - kwiaty białe pojedyncze;
• ‘Alba Plena’ - kwiaty białe pełne;
• 'Rubrum' – kwiaty w różnych odcieniach różu.

W Polsce w stanowiskach naturalnych wawrzynka można spotkać dość  rzadko. Choć podlega ścisłej ochronie, często bywa przesadzany do ogródków.

Wawrzynek wilczełyko najlepiej czuje się w miejscach cienistych lub półcienistych. Preferuje gleby świeże, zasadowe, głównie wapienne. Gleba najlepiej stale wilgotna. Bardzo wrażliwy na suszę, ale za to odporny na mrozy. Raz do roku roślinę należy zasilić nawozem wieloskładnikowym - można jesienią rozłożyć wokół krzewu warstwę dobrze rozłożonego obornika lub kompostu. Krzew rośnie bardzo wolno, nie lubi cięcia. Po cięciu trudno odrasta i słabo się zagęszcza. Należy go przycinać tylko w razie konieczności, skracając przekwitłe gałązki o połowę. Nie należy go przesadzać, gdyż źle to znosi.

Wawrzynek wilczełyko szczególnie polecany jest do małych ogródków ze względu na niewielkie wymiary i bardzo wolny wzrost. Dobrze prezentuje się na rabacie w towarzystwie ciemierników - bylin o podobnym terminie kwitnienia i podobnych wymaganiach.

Cała roślina jest trująca dla człowieka oraz innych ssaków. Dziecko może nie przeżyć po zjedzeniu nawet 1-2 owoców. Dawniej był stosowany w lecznictwie ludowym do przeciwreumatycznego smarowania i nacierania.

Plant Publicity Holland